Malując ten obraz towarzyszyła mi myśl o przemijających chwilach życia, które analogicznie do kwiatów, niegdyś w pełnym rozkwicie, teraz przybierają subtelne, zwiędłe formy. Delikatna przemiana od intensywnych barw do przygaszonych tonów odzwierciedla głębszą prawdę – piękno nie kończy się na rozkwicie, lecz przechodzi w coś bardziej wyrafinowanego, bardziej zniuansowanego. Miękka, ziemista paleta barw wywołuje poczucie spokoju i ciszy, gdy płatki więdną i zmieniają się, ale wciąż zachowują elegancję, którą tylko czas potrafi nadać. Obraz sugeruje, że nasza percepcja zmienia się z upływem czasu. Odcienie na płótnie to nie tylko kolory, ale także odbicie różnych sposobów, w jakie doświadczamy piękna, zachęcając nas do spojrzenia głębiej, by docenić cichą grację, która często umyka naszej uwadze.